Του Βασίλη Πάικου

«Ας μην ποδοπατήσουμε την αξιοπρέπεια των ιταλών, όπως κάναμε με του έλληνες»… δήλωσε, προ ημερών, ο Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ.

Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για ομολογία-σοκ. Προερχόμενη μάλιστα από τον Πρόεδρο της Commission. Έναν από τους κορυφαίους θεσμικούς παράγοντες της Έυρωπαϊκής Ένωσης. Ομολογία η οποία έρχεται να προστεθεί σε ένα σωρό άλλες ανάλογες, σε μορφή «δηλώσεων μετανοίας» επίσης κορυφαίων στελεχών της Έυρώπης. Η διαφορά είναι πως οι άλλοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, είδαν το φως το αληθινό με την αποστράτευσή τους. Με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα του Γερούν Ντάισελμπλουμ. Ενώ ο Γιουνκέρ αποκαλύπτει και ομολογεί ευρισκόμενος ακόμη εν πλήρει ενεργεία. Και, σίγουρα, δεν είναι το ίδιο…

Πικρή η ικανοποίηση. Από την προτροπή να γλυτώσουν οι ιταλοί την ταπείνωση την οποία εμείς υποστήκαμε. Έπειδή κάποιοι «έμαθαν» από τα δικά μας παθήματα. Ωστόσο καλό είναι, έστω κι έτσι. Να μην εφαρμοστούν λοιπόν εις βάρος των ιταλών τιμωρητικές πολιτικές πρακτικές, όπως έγινε μ’ εμάς. Να μην καθυβρίζονται και οι ιταλοί, όπως εμείς, ως τεμπέληδες, ως ανεπρόκοποι, ως άξιοι μονάχα της ελεημοσύνης των ισχυρών. Να μην ακούν, όπως εμείς, από τους κάθε λογής Σόιμπλε, ότι τους λυπούνται για την ψήφο τους. Να μην αμφισβητείται το δικαίωμα των επιλογών τους, όπως έγινε μ’ εμάς. Να μην τους αμφισβητείται εντέλει το δικαίωμα στη Δημοκρατία.

Δεν ξέρω βέβαια αν στην –μάλλον ειλικρινή- αυτοκριτική του Προέδρου της Έυρωπαϊκής Έπιτροπής, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε γενικότερη ισχύ. Αν δηλαδή αυτή αντιπροσωπεύει το σύνολο, την πλειονότητα έστω, των παραγόντων της ευρωπαϊκής ελίτ. Δεδομένου ότι τα σημάδια δείχνουν πως οι γερμανοί, με τη γνωστή
λογική για την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και την ανάλογη «φυσιολογία», εξακολουθούν να χουν το πάνω χέρι. Και στην μετά-Σόιμπλε εποχή. Παρά τις προσδοκίες που επενδύθηκαν, αυτή τη φορά, στην ενδεχόμενη (και προσδοκόμενη) ευεργετικότητα της κυβερνητικής συμβολής των σοσιαλδημοκρατών. Έξακολουθούν να χουν το πάνω χέρι οι γερμανοί, όχι πάντως με συντριπτικά υπέρ τους συσχετισμούς πλέον. Δίχως, από την άλλη, να έχουν στο ελάχιστο μετακινηθεί από τις πάγιες περί Eυρώπης αντιλήψεις τους. Αυτές που φούντωσαν τον ευρωσκεπτικισμό σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κίνδυνο να τον αναγάγουν, αν κάτι δεν αλλάξει επειγόντως, σε κυρίαρχη ευρωπαϊκή τάση.

Καλή και άγια λοιπόν και ευπρόσδεκτη η αυτοκριτική του Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ. Το ίδιο και η προτροπή του για αλλαγή αντιλήψεων. Πολύ περισσότερο που ισοδυναμεί με συγνώμη. Μένει να δούμε αν θα εισακουσθεί. Αν θα βρει έδαφος να βλαστήσει. Αν όχι, τόσο το χειρότερο για την Έυρώπη, τόσο το χειρότερο για όλους μας…

Eδώ σ’ εμάς πάντως, η παραίνεση – ομολογία- αυτοκριτική Γιουνκέρ ότι οι ευρωπαίοι «δεν πρέπει να ποδοπατήσουν την αξιοπρέπεια των ιταλών, όπως ποδοπάτησαν την αξιοπρέπεια των ελλήνων», δεν βρήκε
πρόσφορο έδαφος, κάθε άλλο. Σκεφτείτε ότι, παρ’ ό, τι μας αφορά αμεσότατα, πέρασε στα ψιλά. Η αποσιωπήθηκε στην εντέλεια, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Φυσικό θα μου πείτε και αναμενόμενο. Δεδομένο ότι εκείνοι που φρόντισαν για την εξαφάνισή της, είναι οι ίδιοι που, για χρόνια, χειροκροτούσαν, επευφημούσαν, το «ποδοπάτημα». Και απ’ αυτούς, αυτοκριτική μην περιμένεις με τίποτα. Ούτε βέβαια συγνώμη, αλίμονο…