«Ήθελα να να δω αν θα με βουλιάξει η αγάπη μου για την Πίνα»

Το Χοροθέατρο του Βούπερταλ προσκάλεσε έναν χορογράφο εκτός του σχήματος, να χορογραφήσει το θρυλικό ανσάμπλ: τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είχε την πολυτέλεια να επιλέξει 17 από τους 35 χορευτές του θρυλικού ανσαμπλ για το νέο του έργο και όλη την υλικοτεχνική υποδομή του χοροθεάτρου του Βούπερταλ στην διάθεση του.

Μόνος του διαλύει κατευθείαν την αυταπάτη: κάποιοι χορευτές αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην οντισιόν- «αυτή είναι η πραγματικότητα περίπου για το πώς έγιναν τα πράγματα, δεν θα μπορούσα να στέκομαι μπροστά σε θρύλους του χορού και να κοιτάω αν μου κάνουν» είπε χαρακτηριστικά, ο χρόνος ήταν λίγος- 8 με 9 εβδομάδες του δόθηκαν- και όλο το εγχείρημα κινδύνευε να τιναχτεί στον αέρα από αγάπη. «Ήθελα να να δω αν θα με βουλιάξει η αγάπη μου για την Πίνα».

Και η κληρονομία της;

Αν αναδύθηκε  ένα ερώτημα από τη συνέντευξη τύπου για τη νέα δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου New Piece I -Since she είναι το εξής: πεθαίνει το παραστατικό έργο μαζί με τον δημιουργό του; Αν οι καρέκλες της Πίνα Μπάους από το θρυλικό Café Müller είναι ακόμα στη σκηνή, στο νέο κομμάτι που δημιούργησε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου για την ομάδα της, είναι για να υπογραμμίζουν ότι η ίδια δεν είναι πια εδώ. Και ένας θίασος εξαιρετικών χορευτών, συνεχίζει να υπηρετούν το όραμα της. Ή  αυτό που θεωρούν όραμα της.

Αφού ακούστηκαν από του χορευτές Azusa Seyama, Oleg Slepanov, Breanna O’Mara, Franko Schmidt επίθετα όπως ανακουφιστική, αναζωογονητική και προκλητική για την παρουσία του έλληνα χορογράφου στην ομάδα του Βούπερταλ έμοιαζε μετά από λίγο προφανές: υπηρετούν οι χορευτές μια νεκρή, με τον ανατριχιαστικό τρόπο όπως στο Ψυχώ του Χίτσκοκ και με τον κωμικό όπως στους Νταντάδες του Σκούρτη. Δεν μπορείς να υπηρετήσεις μια νεκρή ιδέα. Δεν μπορείς να τροφοδοτηθείς από ένα βίντεο.

«Ήταν αναζωογονητικό να είναι ο σκηνοθέτης εκεί και να μπορείς να του κάνεις ερωτήσεις, όχι να αναγκάζεσαι να ανατρέχεις σε ένα βίντεο. Να εξερευνώ που μπορώ εγώ η ίδια να φτάσω» θα πει η Breanna O’Mara, μια από τις νεώτερες χορεύτριες που δε γνώρισε ποτέ την Πίνα Μπάους. Είναι αναζωογονητικό θα πω εγώ σε συνέχεια, να δημιουργείς και όχι να μιμείσαι. Και η κληρονομία της;

Οι καρέκλες του Café Müller

Οι καρέκλες του Café Müller μου έρχονται συνεχώς στο μυαλό μαζί και αυτό που συμβολίζουν: αναφορά στα παιδικά της χρόνια και, συγκεκριμένα, στο εστιατόριο-ξενώνα των γονιών της στο Ζόλινγκεν, όπου μεγάλωσε. Ο δρόμος προς την ενηλικίωση, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, ήρθε για τη μικρή Μπάους ανάμεσα στις καρέκλες, κάτω από τα τραπέζια, όπου κρυβόταν και παρατηρούσε.

Όμως για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου τι συμβολίζουν; Είναι αναφορά στην Τέχνη, και όχι στην ίδια τη ζωή όπως ήταν για την Πίνα Μπάους. Όπως πολύ συχνά συμβαίνει στο έργο του. Είναι πάντα οι παραστάσεις του ένας ακριβής, τέλειος εικαστικός τόπος. Όμως ως θεατής δεν μπορείς να ταυτιστείς με την τελειότητα. Οι ατελείς, τσακισμένοι ήρωες ή καλλιτέχνες – όπως ο Βίνσεντ βαν Γκογκ που ο ίδιος ο Παπαϊωάννου ανέφερε- κινούν συναισθήματα. Σε μετακινούν ψυχικά. Για αυτό με τα- κατά κοινή ομολογία- αψεγάδιαστα έργα του Δημήτρη Παπαϊωάννου δεν μπορείς να ταυτιστείς. Μπορείς να τα θαυμάσεις, αλλά μάλλον δύσκολο να τα αγαπήσεις.

Βάσια Μπακετέα

Πληροφορίες
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
18 – 21 Δεκεμβρίου 2018
Κεντρική Σκηνή | 20:30
Διάρκεια: 80΄ (χωρίς διάλειμμα)

Τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί