Μια μάνα στο Ροζάριο γέννησε έναν Θεό, και το ποδόσφαιρο τον γιορτάζει την Πρωτομαγιά.
Πρωτομαγιά άνοιξε τον λογαριασμό του. Τον πέρασε ο Φράνκι Ράικαρντ στο 88΄ αντί του Ετό, και τρία λεπτά αργότερα η ιστορία έγραψε εκείνη τη βραδιά Κυριακής στο Καμπ Νου πως η Αλμπαθέτε έμελλε να έχει την τιμή να δεχθεί το πρώτο γκολ στην καριέρα του Λιονέλ Μέσι με τη Μπάρτσα. Μια μαγική λόμπα με το αριστερό έπειτα από ασίστ λόμπα του Ροναλντίνιο. Σαν σκηνές από τα προσεχώς…
Ήταν 2005, μια νύχτα σαν τη χθεσινή, και το ποδόσφαιρο μόλις γνώριζε κάποιον που έμελλε να γίνει -ίσως- ο καλύτερος όλων των εποχών…
Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, Πρωτομαγιά του 2019 ο Λιονέλ βιάζονταν να φτάσει στα 600 τέρματα με τους Μπλαουγκράνα. Βιάζονταν να εξασφαλίσει και την παρουσία της Μπάρτσα σε έναν ακόμη τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο 5ος των ημερών του. Όσα έκανε κόντρα στη Λίβερπουλ, είναι από εκείνα που τα φυλάς να τα πεις κάποια στιγμή στα εγγόνια σου και εκείνα να σε κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό. Τα δύο γκολ του (75΄,81΄) τα τρία-τέσσερα που μοίρασε στον Σουάρες, τον Βιδάλ, τον Ντεμπελέ και από τύχη δεν κατέληξαν στα δίχτυα. Εκείνα τα σπριντ ως την άμυνα, που τα τρέχεις πρώτα με την ψυχή και έπειτα με τα πόδια σου. Το τέλειο παιχνίδι…
https://twitter.com/i/status/1123702507442724867
«Όπως όλοι οι Ουρουγουανοί, ήθελα κι εγώ να γίνω ποδοσφαιριστής. Έπαιζα καταπληκτικά, ήμουνα τέλειος, αλλά τη νύχτα, στον ύπνο μου. Τα πρωινά ήμουνα ξυλοκόπος, χειρότερος δεν έχει περάσει από τις αλάνες της χώρας μου. Πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου να αποδεχτώ τελικά τον εαυτό μου: δεν είμαι παρά ένας ζητιάνος που περιφέρεται ανά τον κόσμο, παρακαλώντας για λίγο καλό ποδόσφαιρο στα γήπεδα. Ένα καλό παιχνίδι, για το Θεό». Ο Εντουάρντο Γκαλέανο, ίσως ο τελευταίος φιλόσοφος του football, περιέγραψε λυρικά το πιο σκληρό… μάθημα ενηλικίωσης κρατώντας στα χέρια του μια μπάλα. Το δευτερόλεπτο, που το μπαλόνι του ονείρου σκάει με κρότο μέσα στην νύχτα. Στο βράδυ που δίχως να σε ρωτήσει, κοιμάσαι παιδί και ξυπνάς άντρας. Όταν καταλαβαίνεις πως ζωή δεν είναι αυτό που θα ήθελες, αλλά αυτό που… βλέπεις!
Πόσοι δεν σκέφτηκαν το ίδιο, από άκρη σε άκρη του πλανήτη. Πόσοι δεν αναζήτησαν την «αθανασία» μέσα από το πιο όμορφο παιχνίδι. Μια μπάλα, ένα γεμάτο γήπεδο, τα χρώματα της ομάδας, το γκολ της έκστασης.
Ένα ταξίδι με αερόστατο. Να τους κοιτάζεις εσύ από ψηλά, και εκείνοι να μην μπορούν να σε δουν…
Λίγοι τα καταφέρνουν. Με βάση την δημοφιλία του ποδοσφαίρου; Ένας στο εκατομμύριο. Και πόσοι από αυτούς σκαρφαλώνουν ως την κορυφή, αγκαλιάζοντας τον μύθο; Μόνο ένας κάθε δεκαπέντε-είκοσι χρόνια. Στην προκειμένη περίπτωση ένας που η μάνα του, τον γέννησε Ιούνη του ΄87 στο Ροζάριο της Αργεντινής για να τον χαρίσει στο ποδόσφαιρο. Προηγήθηκαν ο Ντι Στέφανο και Πελέ. Ο Κρόιφ. Ο βασιλιάς Ντιέγκο. Προφήτες του football ως ότου να προσγειωθεί στη Γη ο Λιονέλ Μέσι.
Την περασμένη εβδομάδα με την κατάκτηση του όγδοου πρωταθλήματος με τη Μπάρτσα έφτασε τους 34 –ομαδικούς- τίτλους στην καριέρα του! Ως ότου να τελειώσει η σεζόν μπορεί να ανέβει στους 36 μιας και οι Καταλανοί έχουν τελικό κυπέλλου (25/5 με τη Βαλένθια) και όπως φαίνεται έπειτα από το χθεσινό 3-0 επί της Λίβερπουλ, τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στη Μαδρίτη τον Ιούνη. Κανείς ποδοσφαιριστής στην Ιστορία δεν έφτασε στους 36 τίτλους. Και ο Λίο είναι μόλις 31 ετών. Δεν βρίσκεται κοντά στο φινάλε. Οι μέρες της αφθονίας του δεν είναι μετρημένες.
Από χθες τα γκολ του με τη μοναδική φανέλα που φόρεσε στην καριέρα του είναι 600 και οι ασίστ του 240. Χρειάστηκε 683 ματς για να φτάσει ως εδώ. Με δεδομένο ότι η Μπαρτσελόνα δίνει πλέον σεζόν των 70 αναμετρήσεων, είναι πολύ πιθανό να γίνει ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία με 1000 ματς με την ίδια φανέλα. Ποιος ξέρει μπορεί να φτάσει και στα 1000 γκολ; Ποιος είναι εκείνος άλλωστε που θα τολμήσει να αμφισβητήσει ότι μπορεί… Μάλλον κάποιος που θα του έδειξαν την Τζοκόντα και εκείνος θα κοίταξε τον τοίχο στο Λούβρο.
Έχουν τόσο μεγάλη σημασία οι αριθμοί; Ίσως ναι, ίσως όχι. Επιχειρήματα όταν η κουβέντα πηγαίνει σε εκείνες τις «αιώνιες» συζητήσεις για τον καλύτερο, που όλοι συμφωνούν πως διαφωνούν. Από την άλλη όμως ποδόσφαιρο δεν είναι βγάλτε μια κόλλα χαρτί, ώρα για πρόχειρο διαγώνισμα στην Άλγεβρα. Ποδόσφαιρο είναι να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από το χορτάρι. Να ζωγραφίζεται ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη σου και να ξυπνάς την πολυκατοικία από τις φωνές μεσάνυχτα. Ποδόσφαιρο είναι αυτό που κάνει ξανά ο Άγιαξ, άλλος κορυφαίος αυτός, έπειτα από είκοσι χρόνια. Ποδόσφαιρο είναι ο Μέσι. Και αυτό το ραντεβού δεν χάνεται με τίποτα στον κόσμο. Ο –πιθανότατα- επόμενος τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Ένα ματς που ο Γιόχαν Κρόιφ, θα πλήρωνε εισιτήριο για να το δει, κρατώντας το τσιγαράκι του στο χέρι…
Διονύσης Δελλής
