του Βασίλη Πάικου

Αντιμέτωποι με δύο μεγάλα στοιχήματα βρισκόμαστε σήμερα. Το πρώτο βεβαίως, το πρώτιστο είναι να περάσει κάποια στιγμή, όχι πολύ αργά αυτή η μεγάλη περιπέτεια, η μεγάλη δοκιμασία του κόσμου μας, όσο γίνεται πιο ανώδυνα. Όσο γίνεται. Και το δεύτερο να φροντίσουμε από τώρα, ώστε η «έξοδος» από την περιπέτεια, να μην βρει την κοινωνία μας διαλυμένη.

Δουλειά και ευθύνη της επιστημονικής κοινότητας, των κυβερνήσεων καθώς και της ατομικής συνείδησης των πολιτών το πρώτο στοίχημα, το μεγάλο. Δουλειά της Κυβέρνησης αλλά και του πολιτικού προσωπικού της Χώρας στο σύνολό του το δεύτερο. Και είναι γι αυτό που απαιτούνται σοβαρά, μελετημένα, συντονισμένα και γενναία, προπάντων γενναία μέτρα από σήμερα, από τώρα. Το γεγονός ότι, μονάχα μέσα στις δύο πρώτες εβδομάδες του Μαρτίου είχαμε κάπου 40.000 απολύσεις εργαζομένων, από αφεντικά που είδαν την κρίση (την τραγωδία για να κυριολεκτούμε) ως ευκαιρία, δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό γι αυτό που λέγαμε, για την όρθια κοινωνία της επόμενης μέρας.

Ναι λοιπόν, απ’ ό, τι τα στοιχεία δείχνουν, κάποιοι είδαν την κρίση ως ευκαιρία. Και το χουν άλλωστε ξανακάνει. Το έχουμε δει και ξαναδεί το έργο. Με ολέθρια πάντοτε αποτελέσματα. Και εδώ, επ’ αυτού, δεν αρκούν βεβαίως οι εκκλήσεις του Πρωθυπουργού και των υπουργών προς τους εργοδότες. Απαιτούνται αυστηρές νομοθετημένες απαγορεύσεις και ακόμη αυστηρότερες κυρώσεις. Και να το ξαναπούμε. Αλίμονο αν «αύριο» βρεθεί η κοινωνία μας διαλυμένη. Αλίμονο…

Δεν αποκλείεται να βρεθούμε μπροστά «στην μεγαλύτερη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» εκτιμούν πολλοί και έγκριτοι εργατολόγοι. Αναδιάρθρωση επί τα χείρω, εννοείται. Καθώς μάλιστα εδώ σ’ εμάς, με τις όλες κυβερνητικές ρυθμίσεις «ανοίγει παράθυρο ακόμη και για μαζικές απολύσεις». Αναιτιολόγητες μάλιστα, σύμφωνα με την ανάκληση, ήδη από τον Ιούλιο του 2019, από την σημερινή Κυβέρνηση του μέτρου των υποχρεωτικά «αιτιολογημένων απολύσεων». Αλλά και καθώς σήμερα, υπό την σκιά της μεγαλύτερης απειλής, εκείνης της Υγείας, σχεδόν ακυρώνεται κάθε μορφής λαϊκή αντίδραση. Δεν αποκλείεται έτσι να δούμε να διαμορφώνεται (και να παγιώνεται…) «αύριο»», μια νέα εργασιακή «κανονικότητα» μια ακραία ζοφερή «κανονικότητα». Ενδεχόμενο που πρέπει, παντί τρόπω και πάση θυσία, να αποτραπεί. Και είναι εδώ, επ’ αυτού, που πέρα από την αυτονόητη ευθύνη της Κυβέρνησης, προβάλει ως μέγιστη προτεραιότητα και η ανασχετική ευθύνη της αντιπολίτευσης. Της αντιπολίτευσης η οποία πολύ σωστά και πολύ υπεύθυνα, έχει «χαλαρώσει» αυτή την περίοδο. Βάζοντας πλάτη στην όλη κυβερνητική προσπάθεια. Όχι όμως όταν απειλούνται τα όσια και τα ιερά των λαϊκών δικαιωμάτων. Η Ιστορία δεν πρόκειται να της το συγχωρήσει…

Και κάτι ακόμη. Σύμφωνα με διεθνή στοιχεία που είδαν το φως έως πριν λίγες ημέρες, και τα οποία δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει ως και σήμερα, η Ελλάδα είναι ουραγός στα οικονομικά μέτρα στήριξης των εργαζομένων, ανάμεσα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της κάθε χώρας. Κι αυτό πρέπει επειγόντως να αλλάξει. Υπάρχει, επιτέλους, και το «μαξιλάρι» των 37 δισ. Αυτό που κατέλειπαν οι προηγούμενοι για ώρα ανάγκης. Ε λοιπόν αν δεν είναι τώρα «η ώρα της ανάγκης», δεν ξέρω πότε είναι…