Ένας από τους εξαιρετικούς σύγχρονους άνδρες δραματουργούς, του οποίου το έργο χατογράφησε την ομοφυλοφιλική εμπειρία σε μια κοινωνία που έβριθε από προκαταλήψεις και στη συνέχεια κατακεραυνώθηκε από το AIDS, ο Τέρενς Μακνάλι, πέθανε σε ηλικία 81 ετών, από επιπλοκές σε υποκείμενη πνευμονική πάθηση λόγω κορονοϊού.

Σε μια θεατρική σταδιοδρομία πέντε δεκαετιών, έγραψε 37 θεατρικά έργα, μιούζικαλ και λιμπρέτα για όπερα και κέρδισε τέσσερα βραβεία Τόνι.

Η ζωή του

Γεννήθηκε στο St Petersburg της Φλόριντα, όπου οι γονείς του, Dorothy και Hubert McNally, δούλευαν ένα μπαρ στην παραλία. Η οικογένεια μετακόμισε στο Corpus Christi του Τέξας, όπου πήγε στο γυμνάσιο – μια εμπειρία που διοχετεύτηκε στην τέχνη μέσω του προκλητικού έργου Corpus Christi (1987), όπου ο Ιησούς και οι απόστολοι απεικονίζονται ως ομοφυλόφιλοι Τεξανοί – και στη συνέχεια γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Columbia στη Νέα Υόρκη.

Έχει ήδη ξεκινήσει μια πενταετή σχέση με τον επίσης θεατρικό συγγραφέα Εντουαρντ Άλμπι και πήρε το πτυχίο του στα αγγλικά το 1960. Η πρώτη του δουλειά ήταν βοηθός σκηνοθέτη στο Broadway στο έργο «The Lady of the Camellias» το 1963, αλλά το αληθινό του ντεπούτο στο θέατρο έγινε με το «Bump in the Night»  το 1965 –που υπήρξε παταγώδης αποτυχία, για να φτάσει το 1975 να λάμψει με το «The Ritz» όπου Rita Moreno κέρδισε ένα βραβείο Τόνι.

Ο ίδιος βραβευμένος με τέσσερα Βραβεία Τόνι (εφτά υποψηφιότητες) -το τελευταίο το 2019 για τη συνολική προσφορά του στο θέατρο- είναι ευρέως γνωστός στην Ελλάδα για τα έργα «Φράνκι και Τζόνι στο φεγγαρόφωτο» (κινηματογραφική μεταφορά με τους Αλ Πατσίνο και Μισέλ Φάιφερ, 1991) και Master class– που ανέβηκε για δύο χρόνια στην Ελλάδα με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Ναυπλιώτου.

«Τα έργα δεν αλλάζουν τον κόσμο, οι άνθρωποι τον αλλάζουν»

Για τον Τέρενς Μακνάλι, η σημαντικότερη λειτουργία του θεάτρου ήταν να δημιουργηθούν γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων, ανεξάρτητα των διαφορών στη θρησκεία, τη φυλή, το φύλο και ιδιαίτερα τον σεξουαλικό προσανατολισμό.

Σε μια δήλωση προς τα μέλη της Ένωσης Αμερικανικών Θεάτρων και Παραγωγών, παρατήρησε: «Νομίζω ότι το θέατρο μας διδάσκει ποιο είμαστε, ποια είναι η κοινωνία μας και πού πηγαίνουμε. Δεν νομίζω ότι το θέατρο μπορεί να λύσει τα προβλήματα μιας κοινωνίας. Τα έργα δεν το κάνουν αυτό. Οι άνθρωποι το κάνουν. Τα έργα μπορούν να αποτελέσουν ένα φόρουμ για τις ιδέες και τα συναισθήματα που μπορούν να οδηγήσουν μια κοινωνία να αποφασίσει να θεραπεύσει και να αλλάξει τον εαυτό της».