Κλεισμένοι σε δυο δωμάτια της Αθήνας, εν μέσω πανδημίας, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο ενορχηστρωτής και συνθέτης Σταύρος Ρουμελιώτης ανταλλάσσουν ηχογραφήσεις, μεταφέροντας μουσικά τηλεγραφήματα μέσα από τραγούδια της διεθνούς δισκογραφίας.

Αφετηρία και αφορμή ένα από τα τραγούδια που πρότειναν στη Μαρία οι ακροατές στις τελευταίες της παραστάσεις. Στη συνέχεια άλλα έξι, που αποφάσιζαν συνειρμικά κάθε βράδυ η Μαρία και ο Σταύρος και τα έγραφαν το επόμενο πρωί.

Σε καιρούς εγκλεισμού, οι συνειρμοί γίνονται πιο ελεύθεροι από ποτέ, συνεπώς δεν είναι περίεργο που η διασκευή ενός τραγουδιού ηλεκτρονικής μουσικής οδήγησε σε έναν τραγουδοποιό απ’ το Μάλι και την επόμενη μέρα σε ένα συμφωνικό έργο από την Πολωνία.

Κοινός παρονομαστής των διασκευών ο απόηχος που αποπνέουν, σαν εσωτερικές προσευχές που αποβλέπουν στην λύτρωση μέσα από την αποδοχή της απώλειας και την προσδοκία μιας Άνοιξης.

Τα τραγούδια μοιράστηκαν μέσω YouTube και από τα κοινωνικά δίκτυα κάθε βράδυ στις 21:00, από τη Μεγάλη Δευτέρα ως και την Κυριακή του Πάσχα, ένα για κάθε μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας ως 7 παραβολές.

Δείτε την ΕΣΟΡίΑ εδώ

«Κάποιοι από μας επέμεναν να γράφουν γράμματα και φαντάζονταν τρόπους επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Τρόπους που πάντοτε αποδεικνύονταν ακατόρθωτοι […] Μπροστά στην άγονη συνομιλία με τους τοίχους, μας φαίνονταν προτιμότερη η συμβατική φρασεολογία του τηλεγραφήματος: «Είμαι καλά. Σε σκέφτομαι. Αγάπη».

Ήταν το αίσθημα της εξορίας αυτό το κενό που είχαμε μέσα μας, αυτή η ειδική συγκίνηση, ο παράλογος πόθος να ξαναγυρίζεις στα παλιά ή να επισπεύδεις το χρόνο, αυτά τα πύρινα βέλη της μνήμης. […] Τότε βλέπαμε πως ο χωρισμός ήταν προορισμένος να διαρκέσει κι έπρεπε να συμφιλιωθούμε με το χρόνο. […]

Δεν είναι ντροπή να προτιμάς την ευτυχία.
– Ναι είπε ο Ραμπάρ, μα ίσως είναι ντροπή η ευτυχία του ενός».

Albert Camus, Η Πανούκλα, (μτφ. Νίκη Καρακίτσου Ντουζέ, Καστανιώτης)